Ontmoet Marianne
Marianne van den Brink kreeg op haar 47e de diagnose borstkanker. Kort daarna verloor zij haar echtgenoot aan deze vreselijke ziekte. Ze deelt haar verhaal om anderen te inspireren het leven te vieren.
Onwerkelijk
“Toen ik een verharding in mijn borst ontdekte, vermoedde ik nog niet dat ik borstkanker had. Zelfs toen de oncoloog het behandelplan met mij doornam, een zwaar traject met een aantal chemokuren, reageerde ik door te zeggen dat die datum niet zo goed uitkwam. Pas toen de oncoloog zei dat we onze reis naar Florida moesten annuleren begon het tot me door te dringen dat het ernstig was.
Ik was pas 47 en had borstkanker. Toen de verpleegkundigen mij vertelden dat ik twee weken na m’n eerste chemokuur kaal zou worden werd het echt menens. Hoe kon ik dit het beste aan m’n ouders vertellen zonder dat ze te erg zouden schrikken? Dat kon natuurlijk helemaal niet. Wat vond ik het moeilijk om hun reactie te zien. En wat had ik een steun aan mijn lieve, sterke man John.”
De behandeling
“Omdat er ook uitzaaiingen waren gevonden, braken er spannende weken aan met scans en onderzoeken. Toen bleek dat er verder nergens in mijn lichaam iets verontrustends gevonden werd, was ik zelfs even blij dat ik ‘alleen maar’ borstkanker had. Ook al zou ik eerst erg ziek worden, de prognose was dat ik volledig zou herstellen.
Mijn werk als groepsleerkracht in het Speciaal Basisonderwijs moest ik tijdelijk neerleggen. Ik werd vatbaarder voor ziektes vanwege minder weerstand door de chemokuren. Daarom probeerde ik mij te richten op wat ik wel kon: veel buiten zijn, wandelen met onze labrador en sporten onder begeleiding van een fysiotherapeut. Ik kan het iedereen aanraden om te blijven bewegen tijdens je ziekte, mijn wonden genazen hierdoor ook sneller.
Doe zoveel mogelijk wat je kan en omring je met lieve mensen. Voor elke nieuwe chemokuur ging ik een paar dagen met mijn man een weekend naar zee of naar een stad. Zo ging ik elke keer uitgerust en vol goede moed mijn volgende chemokuur in. Mijn man John week niet van mijn zijde. We hadden zelfs regelmatig lol terwijl ik uren aan de chemo zat.”
Donateur
“Van alle informatie op internet over borstkanker werd ik erg onrustig. In het ziekenhuis wezen ze me op de site van het Wereld Kanker Onderzoek Fonds. Ik werd direct donateur en lees graag het magazine Samen, met name de positieve en herkenbare ervaringen van patiënten. Ook de tips over gezonde voeding absorbeerde ik als een spons. Ik eet inmiddels veel meer groente, kip en kalkoen of vis en minder vlees. Hierbij voel ik mij veel gezonder!”
Viering van het leven
“Ik realiseer mij dat ik van geluk mag spreken dat de prognose voor mij goed was. Vijf jaar nadat ik borstkanker had, bleek mijn allerliefste man namelijk ernstig ziek te zijn. Vier weken nadat hij met klachten naar de arts ging, is hij overleden aan kanker. We werden er beiden door overvallen en hebben toch nog veel mooie en waardevolle momenten beleefd. We hebben zijn hele uitvaart samen voorbereid en geregeld. Wij noemden het ‘de viering van zijn leven’.
Natuurlijk heb ik het daarna bijzonder zwaar gekregen. In 1 klap was ik weduwe. Ik verloor mijn allerliefste man en ook mijn toekomst zoals ik die samen met hem voor me zag. Tegelijkertijd had ik steun aan mijn lieve trouwe labrador die door zijn vrolijke gedrag toch een lach op mijn gezicht kon toveren. Ook alle lieve mensen om mij heen: mijn ouders, mijn zus, mijn vrienden waren heel belangrijk voor mij.
Ik wil graag tegen iedereen die kanker heeft of een geliefde in zijn nabijheid die ziek is zeggen: Richt je op wat je belangrijk vindt in het leven en ook alleen op de mensen die voor jou waardevol zijn. Het kan je enorm helpen in een moeilijke tijd. Ik vond rust in de natuur, met mijn hond of door erop uit te gaan met m’n mountainbike. Ik zoek nu alleen nog de mensen op waarvan ik energie krijg.
Het is nu 9 jaar geleden dat ik borstkanker kreeg. Ik ervaar best veel blijvende klachten van de behandelingen. Moeheid, neuropathie in handen en voeten en concentratieproblemen, het is wat het is. Ik ben vooral dankbaar dat ik er nog ben en dat ik inmiddels weer geniet van mijn leven. Een leven wat anders is gelopen dan ik ooit had kunnen vermoeden. Een leven waarin ik ernstig ziek ben geworden en waarbij ik nu mijn man John moet missen.”
Nieuwe liefde
“John heeft mij op mijn hart gedrukt weer te gaan genieten en mijn liefde, waarvan hij vond dat ik er zoveel van in mij had, weer te delen. Dat doe ik inmiddels ook, 4 jaar later, samen met mijn vriend Johan, die zijn lieve vrouw verloren is door borstkanker.”
Inspiratie
“Ik hoop dat ik iemand kan inspireren met mijn verhaal. Dat er verdriet op je pad kan komen, waardoor je je uit het veld geslagen voelt en eenzaam. Dat je het niet alleen hoeft te doen. Doe dingen waar je energie van krijgt en omring je met lieve mensen. Regel wat je zelf kan doen en accepteer dat het leven soms anders loopt dan je zou willen. En probeer ondanks je ziekte ook te genieten. Van de merel die fluit en van de zon aan de hemel.”
Dit is een persoonlijk verhaal dat gaat over de eigen ervaringen en visie van de persoon die het verhaal deelt. Het verhaal kan daardoor informatie bevatten die kan afwijken van de standpunten, voorlichting en adviezen van het Wereld Kanker Onderzoek Fonds.
