Vader en dochter in actie
Jan en Hanneke zijn vader en dochter. Maar ze zijn vooral twee mensen die hun zoon en broer, Jan Willem, enorm missen. Hij overleed aan de gevolgen van een hersentumor. Sport helpt hen om met dit verlies om te gaan. En met hun sportieve acties halen ze geld op voor onderzoek naar kanker.
Even voorstellen
Jan is emeritus predikant. In zijn vrije tijd beweegt hij graag: hardlopen, wandelen, fietsen. Sinds Jan Willem is overleden, is hij extra gemotiveerd om sport te gebruiken voor een goed doel.
Hanneke is 36 jaar en werkt als klinisch psycholoog. Zij sport elke dag. Van ultramarathons tot Ironmans: niets is haar te gek. Sport helpt haar om in balans te blijven en haar emoties ruimte te geven. Tijdens het sporten denkt ze vaak aan Jan Willem. “Het voelt alsof ik hem zo een beetje bij me houd,” zegt ze.
Een hechte band
Jan en Hanneke hebben een sterke band. Ze wandelen graag samen. Zo zwierf het duo laatst drie dagen over de Veluwe. “Uren lopen, veel eten en veel lachen,” zegt Hanneke. Jan fiets ook vaak naast haar tijdens trainingen. Door weer en wind. “Dan geeft hij me snoep en water vanaf de fiets. De mooiste gesprekken hebben we onderweg.”
De SLOW Triatlon Friesland
Het idee kwam van Hanneke. “Mijn vader zou dit zelf nooit bedenken,” lacht ze. Ze hoorde van een andere vrouw in het zwembad dat de SLOW Triatlon een leuke wedstrijd is, vroeg haar vader mee, en hij zei meteen ja. “Zo werkt dat bij ons,” grapt hij.
Trainen hoefden ze bijna niet. Jan loopt hard en fietst, Hanneke doet al jaren wedstrijden. Alleen het zwemmen was nog spannend. “Ik kreeg hem niet het zwembad in,” vertelt Hanneke. Maar bang voor een uitdaging zijn ze allebei niet.
Wie was Jan Willem?
Jan Willem was een echt mensenmens. Sociaal, warm en vol gezelligheid. Hij werkte als kleermaker en kwam daardoor in heel Nederland, België en Duitsland. Hij hield van gezelligheid, mooie spullen, als sieraden en kleding. En hij was vader van vier kinderen.
Zijn ziekte kwam onverwacht. Hij had een hersentumor en de ziekteperiode duurde zo’n 3 jaar. “Dat voelt kort, maar tegelijk heel lang,” zegt Hanneke. “Er waren momenten dat het beter ging en we hoop kregen. Maar, uiteindelijk kwam de ziekte terug.”
Zijn vaste uitspraak was: “Het is zoals het is.”
Die nuchterheid en positiviteit zijn voor Hanneke een belangrijke les geworden.
Jan vertelt hoe hij en Jan Willem samen naar Canada en Jeruzalem reisden tijdens de ziekteperiode. “Onze band werd nóg sterker en we leerden elkaar nog beter kennen.”
De dag van de Triatlon
Het begon met zwemmen. En dat ging… niet helemaal soepel.
Jan: “Ik had een wetsuit nodig. Hanneke zou dat regelen, maar het pak was twee maten te klein! Toen ik het aantrok, kreeg ik geen lucht meer. Het zwemmen lukte niet, maar toen kwam er een knappe blonde Fries op een supboard mij redden. We hebben de route daardoor ook nog eens afgekort.” Hij lacht: “Het was een geweldige dag.”
Tijdens het wandeldeel gebeurde nog iets verrassends: Hanneke wilde rustig aan doen, maar Jan trok hardloopkleren aan en ging rennen. “Hij slalomde iedereen voorbij! Ik was zó trots.”
Waarom het Wereld Kanker Onderzoek Fonds?
Hanneke voelde zich meteen aangetrokken tot het preventie-werk van het Wereld Kanker Onderzoek Fonds. “Juist wat aan de voorkant gebeurt, vind ik belangrijk. Ik wist meteen: hier wil ik voor lopen.” Ze heeft veel ervaring in de zorg en weet hoe belangrijk het is om niet alleen te behandelen, maar vooral te voorkomen dat mensen ziek worden. “Wat mij meteen aansprak, is dat het Wereld Kanker Onderzoek Fonds zo breed kijkt naar gezondheid,” zegt ze. “Niet alleen onderzoek naar kanker, maar ook de factoren die invloed hebben op het ontstaan ervan.”
Jan liet haar het uitzoekwerk doen, maar bij het ophalen van donaties nam hij het voortouw. Hij deelde de donatie link in zijn WhatsApp-status en het geld stroomde binnen. “Ik had nooit verwacht dat er zó veel gedoneerd zou worden.”
Voor Hanneke was het een mooie bijkomstigheid dat mensen steeds naar de actie vroegen. Automatisch ging het dan ook over Jan Willem. “Zo kon ik zijn verhaal blijven vertellen.”
Wat willen jullie anderen meegeven?
Hanneke: “Ik wil anderen aanmoedigen om ook zo’n actie te doen. Het is een gezonde en mooie manier om verdriet een plek te geven.”
Jan vult glimlachend aan: “Zeker doen! Maar… zorg wél dat je een wetsuit hebt dat past.”
